Strijdbaar en volhardend
Toen Truus op 30 augustus 1978 overleed mocht zij terugzien op een zeer goed besteed leven. Het Beatrixoord werd in de laatste jaren van haar leven gesloten. Er moesten huizen worden gebouwd en het borstbeeldje stond in de weg. In arren moede nam Truus het maar mee naar huis en zette het in de gang. De gemeente Amsterdam toonde er geen belangstelling meer voor. Truus had niet alleen vrienden gemaakt. Juist haar karaktertrekken ‘bellatrix’ en ‘vigilans’, strijdbaar en volhardend, zorgden wel eens voor botsingen in de politiek van de Amsterdamse gemeenteraad. Van de latere PvdA-burgmeester Wim Polak is bijvoorbeeld bekend, dat hij in het stadhuis een omweg maakte als hij aan het eind van de gang Truus zag aankomen. Was men blij dat men van Truus en haar beeldje af was?

Maar haar familie vond het terecht te gek voor woorden, dat die openbare hulde (wie krijgt er van de overheid een borstbeeld bij zijn leven?) in de gang terecht was gekomen van Truus’ flat in Buitenveldert. Men kreeg het voor elkaar, dat er een nieuwe locatie werd aangeboden. Het beeldje mocht alsnog naar het Bachplein, waar het begin december 1978 werd geplaatst. Maar of dat van harte ging?

In De Telegraaf van 13 december 1978 verscheen een groot artikel met de verontrustende kop: “Teleurstelling rond beeld “Tante Truus”. En de eerste alinea’s gooien er nog een schepje bovenop: ”De vrienden van het overleden Amsterdamse VVD-gemeenteraadslid “Tante Truus” Wijsmuller zijn diep teleurgesteld. De wijze waarop het beeld van deze legendarische vrouw op het Bachplein onthuld is, vinden ze beneden peil.” Hoe dat zo? Nou, er waren geen officiële uitnodigingen verstuurd, klaagde de voorzitter van de VVD-afdeling Amsterdam. Hij woonde toevallig zelf op het Bachplein en daardoor ontdekte hij wat er stond te gebeuren. Ook de ambassadeur van Suriname sprak er zijn verwondering over uit, dat hij er via via achter moest komen. Natuurlijk wilde hij wat zeggen over de vrouw, die liefkozend in Suriname de “echte koningin van Nederland” werd genoemd, vanwege haar mooie werk voor de armlastige ziekenhuizen aldaar. En dan had burgemeester Wim Polak het niet de moeite waard gevonden om te verschijnen. Hij had een hekel aan Truus, maar ja, nu was ze dood en kon hem toch niet meer lastig vallen. Zijn vervanger, wethouder Kuijpers, meldde dat Truus zo trots zou zijn geweest op de zilveren legpenning van de stad Amsterdam. Terwijl haar vrienden er schande van spraken, dat haar reddingswerk voor duizenden kinderen, ook veel Amsterdamse, kennelijk geen goud waard was geweest. Amsterdam was in die jaren een geducht bolwerk van de PvdA. Speelden er partijpolitieke ruzies een rol bij de ‘onderwaardering’ van kritisch VVD-lid Truus Wijsmuller, vroeg men zich openlijk af in de krant?